Uit het hart gegrepen ervaringen van KBF-Standhouders: Els Jap-A-Joe

Uit het hart gegrepen ervaringen van KBF-Standhouders: Els Jap-A-Joe

Het eerste Kinderboekenfestival was bedoeld voor deelnemende EBG-scholen, maar er kwam een aankondiging in DWT en ik las dat en dacht: “dat is leuk voor mijn klas!” Dus een bus gecharterd en op naar Jeugdcentrum. Daar kregen de organisatoren een verrassing: een openbare school stond daar bij de ingang!! Ze hebben het heel goed opgevangen: mijn leerlingen mochten allereerst in het treintje zodat de organisatie kon uitzoeken hoe ons in te passen! En daarna hebben we allerlei leuke dingen gedaan! Het jaar daarna was ik overgeplaatst naar de Onderwijs Bibliotheek en natuurlijk gaf ik me op om mee te doen met Kinderboekenfestival. Daar stonden zo’n 8 dames in de stand en toen de organisatie iemand nodig had voor een stand waar iemand ziek was geworden, kwamen ze vragen wie van ons misschien die stand wilde bemannen. Toen heb ik me aangeboden. Dat jaar en een aantal jaren erna vertelde ik een kort verhaal en maakten de leerlingen een illustratie. Toen het KBF zich steeds maar uitbreidde. Moesten er meer stands komen met meer activiteiten. Ik ben toen overgegaan op het maken van boekenleggers/bladwijzers/leesstrookjes. Eerst alleen bovenbouw, daarna ook onderbouw. Tot iemand het wilde overnemen en ik me ging verdiepen in geheimschrift! En dat breidt zich steeds uit: eerst 3 geheimschriften, toen het Afaka erbij en nu heb ik 6 geheimschriften/alfabetten. En de leerlingen zijn er heel enthousiast over. Ze komen soms ‘s avonds terug met hun ouders of vriendjes. Of ze stappen mijn stand binnen en willen het geheimschrift dat ze nog niet hadden opgelost nu oplossen.

Misschien moet ik er nog bij vermelden dat ik sindsdien geen enkel KBF heb gemist: van Nw. Nickerie tot Albina/Moengo en Atjoni en zelfs Botopasi (toen voeren we de Suriname rivier op en af).

Standhouder zijn op het Kinderboekenfestival is een hele ervaring: van zeer vermoeiend tot geweldig leuk, van teleurstellend tot inspirerend. bijvoorbeeld: het allereerste KBF in Nickerie: we waren heel vroeg vertrokken uit de stad en in Nickerie kwamen we op de weg naar CCN/schouwburg en tot onze verbazing/schrik was de hele lange straat vol schoolkinderen in geruit en blauw!! Dat was me een dag! Ik kreeg 3 groepen in 1 sessie tw een lagere school klas, een Mulo en studenten van de Pedagogische Academie! En ik moest een verhaal vertellen en zij illustreren! Welk verhaal moest ik vertellen! Ik heb “De plee” verteld van Dobru. Tijdens KBF Sipaliwini voeren we 3 dagen de Surinamerivier op en af. De mensen waren heel enthousiast: bij aankomst werden we toegezongen! Iedereen jong en vooral ook oud kwam kijken, in Botopasi zat een oude man de hele tijd bij de poppenkast.

KBF Sipaliwini 2013

Toen ik op het Flamboyantterrein begon met geheimschrift kreeg en krijg ik nog steeds leuke reacties. Kinderen die om 5 u binnen komen stormen, me groeten en gelijk aan de slag gaan, aan vriendjes uitleggen hoe het moet, vaders en moeders naar mijn stand slepen om te laten zien wat ze die ochtend hebben gedaan. Eens ontmoette een vader een vriend vlak voor mijn stand en ze raakten aan de praat. De dochter stond erbij en keek naar mijn stand, dus ik wenkte haar, ze vroeg haar vader en ze kwam en begon een geheimschrift op te lossen. Veel later kwam de vader er ook bij en ze losten nog een tekst op. De keer dat ik begon met Afaka vergeet ik nooit: een dame kwam helemaal boos naar me toe: “Hoe haalde ik het in mijn hoofd om bij haar taal (het Saramaccaans) een schrijftaal te bedenken!!” Gelukkig kwam ze bij me en heb ik haar uitgelegd dat niet ik die schrijftaal heb bedacht, maar de Aucaner Afaka en dat ik het belangrijk vond dat Surinaamse kinderen horen en zien dat Surinamers ook kunnen wat buitenlanders kunnen!

Dat ik een Saramaccaanse zin ook had omgezet in Afaka, maar dat dat lastig was, omdat Saramaccaans totaal verschilt van Aucaans. Tegenwoordig heb ik een Sranantongo zin naast een Aucaanse zin.

De 1e keer in Brokopondocity kwam er ‘s middags een meisje naar me toe om me haar eigen geheimschrift te laten zien! Er was ook een aantal jaren een jongen die elk jaar terug kwam om alles op te lossen. En één van die jaren had ik geen teksten, maar had ik bedacht dat de kinderen zelf een geheimschrift konden maken, maar dat ging helemaal niet: te kort tijd. En weer kwam die jongen ‘s middags en hij was diep teleurgesteld toen hij geen teksten zag! Dus nu weer elk jaar andere teksten en nu nieuwe geheimschriften: het blijft spannend!

Standhouder zijn op het Kinderboekenfestival betekent nog meer! Meestentijds is het weer heel goed tijdens het Kinderboekenfestival: zon, zon soms wat regen voor het begin van de dag of tussen de middag of ’s avonds, bijna nooit als de schoolkinderen op het terrein lopen. De eerste keer op Atjoni was het zo heet, dat we met kleren en al onszelf natmaakten! In de hal van KKF is het zo koud dat je echt jackets en dergelijke aan moet. Regen, veel regen hadden we op Marienburg: de grond was gewoon doorweekt, één en al modder! Ook op het Staatsolieterrein te Saramacca werden vele stands gewoon rivieren! Ja, je beleeft nog eens wat tijdens een KBF! In Fort Nieuw-Amsterdam zorgde de regen voor glibberige afdalingen, waardoor de mensen ‘s middags niet naar onze stand durfden/ konden komen. Bij het afbreken op de laatste dag werd het licht voortijdig uitgemaakt, waardoor we in het duister moesten opruimen. Het kan je ook overkomen dat de stands om je heen worden afgebroken, terwijl jij nog bezig bent op te ruimen. Het was volgens mij op Moengo dat mijn stand geen achterkant had, waardoor de mensen dachten dat het een doorloop was! Op de Kinderboekenfestivals is het ook altijd weer een verrassing hoe en waar je zult slapen: dat gaat van aircoruimten met Noordpool temperatuur tot hangmat of stretcher in een militaire tent of krutu oso. Soms is er op de slaapplek geen licht, soms is er de hele nacht licht. En toch: het is en blijft leuk om standhouder of vrijwilliger te zijn bij het Kinderboekenfestival.

Delen

Reakties

2 Reakties op “Uit het hart gegrepen ervaringen van KBF-Standhouders: Els Jap-A-Joe”

  1. Eliza 30/12/2016 om 11:08 am

    Geweldig. Kinderen enthousiast maken voor lezen

  2. Margerie 25/06/2020 om 7:46 pm

    Ik zie het voor me, terwijl ik lees. Ja, Els was er bij elk festival; altijd op tijd en bereid!

Laat een reactie achter voor Eliza Annuleren

Je email adres zal niet gepubliceerd worden.

Je kunt gebruik maken van de volgende HTML tags en attributen: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

*

Abonneren

Geef je email adres op om je te abonneren op nieuwe updates op onze website.


Copyright © 2024 de Nationale Stichting Kinderboekenfestival Suriname (KBF). Alle rechten voorbehouden.